22 IX-Kościół katedralny w Siedlcach
Katedra pw. Niepokalanego Poczęcia Najświętszej Maryi Panny w Siedlcach została wybudowana w latach 1906-1912 w stylu neogotyckim na planie krzyża łacińskiego. W 1913 r. została konsekrowana przez biskupa lubelskiego, Franciszka Jaczewskiego. Od 1924 r. jest katedrą diecezji siedleckiej. Budowę zakończono w 1928 r.
Diecezja siedlecka wywodzi się z diecezji podlaskiej, którą utworzył Pius VII bullą Ex imposita Nobis 30 czerwca 1818 r. Diecezja podlaska, z siedzibą w Janowie, odegrała ważną rolę w historii polskiego Kościoła m.in. ze względu na obecność na jej terenie unitów podlaskich.
W sierpniu 1923 r. w Janowie odbył się synod diecezjalny. W jego wyniku Pius XI bullą Pro recto et utili ze stycznia 1924 r. przeniósł stolicę diecezji do Siedlec, wynosząc tamtejszy kościół parafialny pw. Niepokalanego Poczęcia NMP do godności katedry i nadając diecezji nazwę siedleckiej, czyli podlaskiej. Jej pierwszym ordynariuszem został bp Henryk Przeździecki.
25 marca 1992 r. bullą Totus Tuus Poloniae Populus św. Jan Paweł II zreorganizował strukturę Kościoła w Polsce. Zmniejszyło się terytorium diecezji siedleckiej i została ona włączona do metropolii lubelskiej. Obecnie diecezja obejmuje 245 parafii podzielonych na 25 dekanatów. Pracuje w niej ponad 670 kapłanów diecezjalnych i ok. 70 kapłanów zakonnych. Patronami diecezji są święci Apostołowie Szymon i Juda Tadeusz oraz św. Jozafat Kuncewicz.
W październiku 1996 r. miała miejsce w Rzymie beatyfikacja męczenników podlaskich - Wincentego Lewoniuka i 12 Towarzyszy. W 1999 r. św. Jan Paweł II przybył na Błonia Siedleckie i został powitany przez ponad 500-tysięczną rzeszę wiernych. Przewodniczył Mszy Św. koncelebrowanej przez biskupów i księży obrządku rzymskokatolickiego i greckokatolickiego z formularza o błogosławionych męczennikach podlaskich i wygłosił homilię na temat znaczenia ich męczeństwa dla dzisiejszego Kościoła. Mówił m.in.:
Św. Jan Paweł II podczas Mszy św. w Siedlcach, 10 czerwca 1999 r. Oddajemy cześć relikwiom męczenników podlaskich i czcimy krzyż pratuliński, który był niemym świadkiem ich heroicznej wierności. Ten krzyż, który trzymali w swoich rękach, nosili też głęboko w swoich sercach, jako znak miłości Ojca i jedności Kościoła. Krzyż dał im siłę do zaświadczenia o Chrystusie i Kościele. Sprawdziły się na nich Pawłowe słowa z dzisiejszej liturgii: ?Jeżeli Bóg z nami, któż przeciwko nam?? Przez swoją śmierć zostali w sposób szczególny włączeni w wielkie dziedzictwo wiary, począwszy od św. Wojciecha, św. Stanisława i św. Jozafata Kuncewicza, patrona Rusi, aż po nasze czasy.
źródło: http://brewiarz.pl/czytelnia/swieci/09-22h.php3