Forum DDN - Drogowskazy do Nieba.

  



Nowy temat  Odpowiedz w temacie  [ Posty: 2 ] 
Przeszukiwarka poniższego WĄTKU:
Autor Wiadomość
Post: 31 sie 2014, o 11:22 
Offline
1000p
1000p
Awatar użytkownika

Rejestracja: 8 paź 2013, o 19:41
Posty: 1061
9 września Święty Piotr Klawer, prezbiter


Obrazek

Piotr Klawer urodził się 25 czerwca 1580 r. w Verdú (Katalonia w Hiszpanii) w zamożnej rodzinie rolniczej. Wcześnie stracił matkę i starszego brata. W roku 1596 rozpoczął studia na uniwersytecie w Barcelonie, który prowadzili wówczas jezuici. Zawarł z nimi przyjaźń i wstąpił w ich szeregi. W latach 1602-1604 odbył nowicjat i złożył pierwsze śluby. Praktykę pedagogiczną jako kleryk odbył w roku szkolnym 1604/1605 w Geronie. W czasie studiów filozoficznych (1605-1608) w kolegium jezuickim w Palma na Majorce zetknął się z bratem zakonnym, św. Alfonsem Rodriguezem. Ten przepowiedział mu, że polem jego misyjnej pracy będzie troska o Murzynów w Ameryce Południowej.
Studia teologiczne Piotr odbywał w Barcelonie (1608-1610). Właśnie w tym czasie jezuici otworzyli w Kolumbii misję. Piotrowi nakazano przerwać studia i wyjechać tam do pracy wśród niewolników murzyńskich, których wówczas masowo zwożono z Afryki w charakterze niewolników - jako darmowej, najtańszej siły roboczej. Przewożeni w najprymitywniejszych warunkach, często nieszczęśliwi, nie wytrzymywali długiej podróży. Bezceremonialnie wyrzucano ich wtedy na pożarcie rekinom, które gromadami towarzyszyły tragicznym konwojom. Epidemie niemniej licznie dziesiątkowały ofiary barbarzyństwa. Nie znano bowiem współczesnych środków sanitarnych, zresztą uważano je za rzecz zbędną. Sumienie uspokajano naiwnym twierdzeniem, że Murzyni nie są ludźmi i nie mają duszy.


Obrazek
Święty Piotr Klawer chrzczący Murzynów

Wstrząśnięty niedolą i krzywdą czarnych braci, Piotr Klawer oddał się posłudze wobec nich; stał się niewolnikiem niewolników. Swoim bezgranicznym poświęceniem chciał chociaż w małej części wynagrodzić im krzywdę. Na kartce formuły ślubów zakonnych Piotr dopisał znamienne słowa: Piotr Klawer, sługa Etiopczyków. Tak wówczas nazywano Murzynów.
Święcenia kapłańskie Piotr otrzymał w 1616 r. w Kartagenie. Jako kapłan mógł służyć Murzynom wszechstronną pomocą duchową i materialną: starał się dla spragnionych o orzeźwiający napój, dla wygłodniałych o posiłek, dla nagich o jakiś ubiór, dla chorych o lekarstwa. Energicznie interweniował tak u osób prywatnych, jak i u władz, by ulżyć niedoli niewolników. Osobnym ślubem zobowiązał się im służyć. Jego bezgraniczne miłosierdzie otwierało mu ich serca. Miał pozyskać dla wiary i osobiście ochrzcić kilkadziesiąt tysięcy Murzynów.
Siły do ponad czterdziestoletniej posługi Piotr Klawer znajdował w rozważaniu Męki Pańskiej, w codziennej Mszy świętej i w serdecznym nabożeństwie do Matki Bożej. Odszedł po nagrodę do nieba 8 września 1654 r. Choć proces beatyfikacyjny rozpoczęto na tyle wcześnie, że zeznania złożyli bezpośredni współpracownicy Piotra Klawera (w tym niewolnicy-tłumacze), jednak dopiero po 200 latach papież Pius IX w roku 1851 włączył go do grona błogosławionych. Powodem tego opóźnienia było zawieszenie procesu w okresie kasaty zakonu jezuitów. Papież Leon XIII zaliczył Piotra Klawera do grona świętych w roku 1888 (jednocześnie z jego mistrzem duchowym, br. Alfonsem Rodriguezem). Ten sam papież ogłosił św. Piotra Klawera patronem misji wśród Murzynów (1896).
Dwa lata wcześniej (1894) Polka, bł. Maria Teresa Ledóchowska (+ 1922), założyła Stowarzyszenie św. Piotra Klawera dla Misji Afrykańskiej, które niebawem przeobraziło się w nową rodzinę zakonną, zatwierdzoną przez Stolicę Apostolską w roku 1910. Istnieją ponadto jeszcze dwa inne zgromadzenia zakonne, które obrały sobie św. Piotra Klawera za szczególnego patrona. Są to siostry św. Piotra Klawera w Kolumbii i w Italii.

źródło: http://brewiarz.pl/czytelnia/swieci/09-09a.php3


Na górę
Post: 8 wrz 2014, o 14:17 
Offline
1000p
1000p

Rejestracja: 28 gru 2006, o 10:35
Posty: 6445
Rodzice św. Piotra mieszkali na zamku Verdu w hiszpańskiej Katalonii. Długo pozostali bezdzietnymi. By uprosić sobie u Boga potomstwo, ślubowali wkońcu, że poświęcą dziecko im dane na służbę wyłączną niebios. Stwórca wysłuchał bogobojnych małżonków, Piotra i Annę Claver, bo r. 1580 obdarzył ich synem, który na chrzcie św. otrzymał imię Piotra. Dziecię nadzwyczaj układne było prawdziwą pociechą rodziców; pojmowało jasno doniosłość dobrych nawyknień, chętnie pełniło dobre uczynki, poznawało wcześnie wartość cnoty. W dojrzalszym wieku chłopiec obdarzony wysokiemi zdolnościami, pobierał pierwsze nauki u stryja swego, kanonika z Solsona; poczem ruszył na dalsze studya do Barcelony. Aby uniknąć sposobności do złego, nie ulegać wpływom złych i rozwiozłych nieraz towarzyszy, młody Claver zamieszkał w domu OO. Jezuitów; przez czas swych nauk przeniknął ducha ożywiającego Towarzystwo Jezusowe. Z przyzwoleniem tedy rodziców, którzy spełniali swój ślub sumiennie, wstąpił jako nowicyusz do zgromadzenia św. Ignacego w Taragona r. 1602. Taką zajaśniał doskonałością życia, że przełożeni jeszcze po złożeniu ślubów zatrzymali go dwa miesiące w klasztorze, aby pojmowaniem swych obowiązków, przykładnością w posłuszeństwie był żyjącym wzorem dla nowicyuszów. Dla studyów filozoficznych wysłany został św. Piotr do kolegium na wyspie Majorka. Tutaj zastał głośnego z świętości Alfonsa Rodrigueza, sprawiającego wówczas czynności odźwiernego. Obydwaj mężowie serdeczną zapałali do siebie miłością, uświęconą wspólnem i równem pragnieniem coraz większego postępu w cnotach. Alfons został dla Piotra mistrzem życia duchowego; on to wskazał młodemu swemu współzakonnikowi szlachetne zadanie pracy misyjnej wśród murzynów w Zachodnich Indyach; wzywał go, aby prośbami wymógł pozwolenie od przełożonych i udał się na pole działania, które najwspanialsze zapowiadało owoce.

Tymczasem minęły lata studyi filozoficznych; Piotr pożegnał Alfonsa, aby w Barcelonie podjąć studya teologiczne. Dwa lata minęły znowu, kiedy z woli jenerała Klaudyusza Aquaviva św. Piotr ruszył wraz z towarzyszami jako misyonarz do południowej Ameryki. Droga z Barcelony do Sewili, gdzie wysłańcy-misyonarze mieli wsiadać na statek, prowadziła koło Verdu. Św. Piotr przezwyciężył miłość synowską, nie wstąpił do domu, aby rodzicom nie przysparzać smutku i bólu pożegnaniem, jak przeczuwał, na zawsze. Celem podróżnych była przystań w Kartagena; podczas przeprawy przez ocean, Piotr spełniał z całem wylaniem posługi miłosierdzia, opiekował się chorymi, uczył marynarzy zasad wiary, łagodził swary. Po przybyciu do Ameryki dokończył swych studyi w Santa Fe de Bogota; poczem r. 1616 odebrał święcenia kapłańskie, aby rozpocząć swoją działalność jako apostoł murzynów; przez nią miał zyskać tę chwałę w niebiesiech, jaką ongi widział w zachwyceniu Alfons Rodriguez na wyspie Majorka.

Były to czasy, w których handel murzynami straszliwe przybrał rozmiary; środowiskiem niecnej frymarki ciałem łudzkiem była Kartagena; tam przybijały statki przywożące na targ setki i tysiące nieszczęśliwych murzynów; powiadają, że rocznie przynajmniej dziesięć tysięcy niewolników było przedmiotem kupna lub sprzedaży. Stąd też do Kartageny zwrócił się przedewszystkiem św. Piotr. Jako ojciec prawdziwy o swe dzieci, tak starał się Claver o dobro duszy i ciała nieszczęśliwców. Pomimo przeszkód, które napotykał tak ze strony Europejczyków, którzy obawiali się o utratę korzyści z handlu ograniczonego, jak i ze strony nieokrzesanych murzynów, św. Piotr przeprowadził przedewszystkiem u władz miarodawczych zasadę, że nie wolno było sprzedawać murzyna, któryby nie był ochrzcony i nie posiadał najpotrzebniejszych wiadomości z religii chrześcijańskiej. Misyjną pracę Clavera utrudniał też brak znajomości narzeczy murzyńskich, bo niewolnicy z rozmaitych przybywali stron; utrudniał też pracę niski stopień umysłowy, na jakim murzyni pozostawali. Celem łatwiejszego porozumienia się z niewolnikami, wykształcił sobie Claver cały szereg tłomaczy, którzy w narzeczu odnośnem głosili nauki apostoła niestrudzonego. Obrazami przedstawiał jaskrawemi najgłówniejsze prawdy, stosownie do pojmowań murzynów. Sprzedanym zaś niewolnikom dodawał towarzyszy lepiej wykształconych, aby im prawdy wiary powtarzali, utwierdzali ich w cnocie, byli im pomocą w chwili śmierci. Najwięcej uroczystą chwilą było udzielanie chrztu św.; umyślnie Claver rozwijał wtenczas cały zasób przepychu, aby tem dosadniej oddziałać na umysły murzynów i tem lepiej wrazić niejako w ich duszę pamięć tego sakramentu, którym odrodzili się duchowo dla niebios.

Nie zapominał przecież św. Piotr i o potrzebach ciała dla tych, którym swe życie poświęcił. Sam zbierał dla nich pożywienie, żebrząc o wsparcie od domu do domu; opiekował się chorymi, bo ich umieszczał w szpitalach miejskich; przynosił na pokład okrętów przybijających do przystani lekarstwa, opatrywał rany niewolników, obmywał brud, usuwał śmieci, na których nieszczęśliwi w czasie podróży musieli spoczywać. Nieufność wrodzona murzynów do białych ustąpiła uczuciom serdecznej dla Clavera miłości; murzyni nie nazywali go inaczej jak ojcem swym, on ich nazywał swemi dziećmi. Chwila rozstania była tak dla Clavera jak i dla murzynów chwilą gorących łez; św. Piotr żegnał swe dzieci na niepewną dla nich przyszłość; murzyni żegnali swego ojca w przeczuciu, że już może nigdy tak litosnej nie zaznają opieki.

Rozciągał Claver swą działalność oczywiście i na tych, co pozostawali w Kartagenie lub w okolicy przystani; tych to murzynów gromadził na regularne nauki, im przedewszystkiem służył w konfesyonale z takiem natężeniem sił wśród wyziewów niezdrowych i nieznośnego klimatu, że nieraz omdlewał; przeniesiony bez przytomności do kolegium Jezuitów spożywał celem przywrócenia sił kawałek chleba i wypijał kubek wody. Czuł się do takiego nadludzkiego poświęcenia zobowiązany, bo roku 1622, z zezwoleniem przełożonych złożył ślub, że całe swe życie odda na posługi murzynów. Powiadają, że w przeciągu 40 lat pracy św. Piotr ochrzcił i nawrócił przeszło 300 000 czarnych niewolników. Bóg wspierał Clavera łaskami cudów, bo pozwolił mu kilku wskrzesić zmarłych, innych znowu modlitwą uzdrowić lub samem dotknięciem swego płaszczu. Chrzest św., udzielany ręką św. Piotra, uchodził jako niezawodny środek do przywrócenia zdrowia; liczne wypadki potwierdzały to przekonanie murzynów; powiadają nadto, że woda od chrztu św. wylana przypadkowo na zeschłe już kwiaty na nowo je ożywiła i do wspaniałego doprowadziła rozkwitnięcia.

Korzystając ze sposobności, zwrócił się św. Piotr i do obcych wyznaniem Anglików oraz Holendrów, których Hiszpanie jako jeńców przywieźli do Kartageny. Pomimo czynnej zniewagi nie ustawał Claver w swych zabiegach; owocem ich było pozyskanie wcale pokaźnej liczby innowierców dla prawdy katolickiej. Oddawał się pracy nad nawróceniem mahometan; głośną sławą okryło św. Piotra pozyskanie Achmeta, który pomimo długiego oporu uległ nakoniec i wpływom łaski Bożej i czarowi, jaki wywierał na wszystkich św. Piotr. Apostoł murzynów dosyć znalazł czasu, aby zwiedzać i więzienia; zbrodniarzy i zatwardziałych grzeszników prowadził do pokuty przez prawdziwą skruchę. Zajmował się i potrzebami duszy tych, co do wybitnych należeli kół społeczeństwa; karcił wybryki, wzywał do żalu, przestrzegał przed upadkami, a obdarzony przenikliwością serc ludzkich niejednego powstrzymał od zamierzonego samobójstwa.
Cały ogrom różnorodnej tej działalności nie powstrzymywał św. Piotra od najzwyklejszych czynności w kolegium Jezuitów. Zajmował się czyszczeniem i zamiataniem sal i pokojów, posługiwał w kuchni, wspierał i wyręczał oddźwiernego, doglądał chorych współbraci, a nawet za wolą przełożonych objął kierownictwo nowicyatu. Zrozumieć można ogrom tej pracy wyczerpującej siłą, jaką czerpał św. Piotr Claver z życia swej duszy. Modlitwa była dlań środkiem orzeźwienia; przez modły odbierał łaski, któremi podtrzymywał siły ciała, nadwyrężane częstem czuwaniem po nocach; zwykle sypiał tylko trzy godziny, poświęcając czas nocnego spoczynku na rozmyślania Męki Pańskiej, której tajemnice były mu wzorem, podnietą, wskazówką do nowych trudów, podejmowanych dla zbawienia dusz ludzkich. Nie mniej jaśniał nabożeństwem do Najśw. Maryi Panny; na piersiach nosił książeczką z rozmyślaniami o życiu Matki Bożej; uroczystości Najśw. Dziewicy obchodził w jak największym skupieniu ducha.

Całe życie św. Piotra było nieustannym męczeństwem; czystość zachował nieskalaną, bo nigdy żadnej ani w myśli nie uległ pokusie; tak pilnował swego wzroku, że wprost nie wiedział, co to są spojrzenia ciekawe i niepotrzebne. Ciało umartwiał postami; nie spożywał nigdy mięsa; sypiał na skórach twardych, kładąc pod głowy kawał pieńka; nieraz dla umartwienia kładł się do snu na gołą ziemię. Biczował się często aż do krwi; nosił bezustannie ostrą włosiennicę; przepasywał się często powrozem pokutniczym, mianowicie podczas odmawiania pacierzy kapłańskich. Wszelkie urazy znosił cierpliwie i spokojnie. Kiedy dla doświadczenia jego cnoty jeden z przełożonych nazwał go nieukiem, św. Piotr przyznał mu słuszność, bo, jak później tłomaczył, w obliczu Boga niema różnicy pomiędzy uczonym i prostakiem; konieczną jedynie rzeczą jest pokora i posłuszeństwo.
Życie tak umartwione, a zarazem tak pełne ofiar dla bliźnych, nie mogło prawie pozostać bez szczególniejszej już na ziemi nagrody niebios. Świętość przeto Piotra Clavera objawiała się dla otoczenia w świetlanych promieniach nad skroniami apostoła murzynów. Duchowieństwo i lud wielbiło go nietylko w Kartagenie, ale i w najdalszych okolicach. Wszyscy zbiegali się do niego po rady i pomoc, wszyscy błagali go o przyczynę u Boga prawie wszechmożną.
Podeszły wiekiem, uległ św. Piotr Claver zarazie, jaka panowała w Kartagenie; ubezwładniony ciągłej potrzebował opieki swego otoczenia. Umarł r. 1654 w uroczystość, jak przepowiedział, Matki Boskiej, bo w dzień 8. września, w którym Kościół obchodzi pamięć Narodzenia Najśw. Maryi Panny. Papież Pius IX. policzył Piotra Clavera r. 1850 w poczet błogosławionych, Leon XIII. roku 1888 w poczet Świętych.

Nauka

W działalności św. Piotra Clavera zaznaczają się dążności, jakie Kościół wobec całej ludzkości spełnia na mocy swego posłannictwa. Dopełnił je św. Piotr tak doskonale, że słusznie go nazywają drugim Franciszkiem Ksawerym oraz drugim Wincentym a Paulo. Ma bowiem Kościół zadanie, głosić prawdę Chrystusów na całej ziemi, wszystkim ludziom. Wyraźnie przecież Zbawiciel zapowiedział do apostołów: Idąc tedy, nauczajcie wszystkie narody (Mat. 28, 9). Dzieje Kościoła stwierdzają, jak sumiennie Kościół katolicki zadanie to pojmował i pojmuje; dowodem i życie św. Piotra Clavera.
Ma wszakże Kościół inne jeszcze zadanie, bo równouprawnienie ludzi wobec siebie przez wyrównanie różnic pomiędzy stanami i poszczególnemi jednostkami. Jeśli gdzie, to w pogaństwie brak uszanowania godności człowieka w tych, co stosunkami na niższym znajdują się stopniu społecznym. Kościół katolicki potępia takie zapatrywania, ucząc, że pomimo różnic panujących i koniecznych wszyscy w sprawach duszy sobie równi, bo wszyscy tych samych mają używać środków do tego samego, bo wszystkim wspólnego celu. Stąd to się tłomaczy podniesienie godności kobiety, poniżanej w pogaństwie na równi z niewolnicą; dopiero Kościół postawił kobietę jako strażniczkę ogniska domowego lub jako przodowniczkę w najwznioślejszych dziełach miłosierdzia chrześcijańskiego. Kościół też potępiał od samego początku niecne niewolnictwo, które z człowieka czyniło przedmiot handlu, zysku i chciwości. Rozumiemy więc, że w pierwszych wiekach do religii niebios garnęli się ubodzy, nieszczęśliwi, niewolnicy; że prawdziwej potrzeba było pomocy Boga, aby i wyższe stanu pojednać z nowym porządkiem rzeczy i nauczyć ich, że we wszystkich mają sobie równouprawnionych współbraci. Dlatego to też Kościół wielkie położył zasługi około ograniczenia niewolnictwa, a tem samem niespożytą sobie zyskał chwałę.



Inni święci z dnia 9. września:

ŚŚw. męczennicy Aleksander i Faustyna. - Św. Bertelin, męczennik. - ŚŚw. męczennicy Doroteusz i Gorgoniusz. - Św. Grzegórz, wyznawca. - Św. Osmanna, dziewica. - Św. Kweran, opat. - ŚŚw. męczennicy Rufin i Rufinian, bracia. - Św. Sergiusz I., papież. - Św. Teofanes, wyznawca. - Św. Straton, męczennik.


źródło: http://siomi1.w.interia.pl/9.wrzesnia.html

_________________
+ Z Bogiem i Maryją.


Na górę
Wyświetl posty nie starsze niż:  Sortuj wg  
Nowy temat  Odpowiedz w temacie  [ Posty: 2 ] 


Kto jest online

Użytkownicy przeglądający to forum: Obecnie na forum nie ma żadnego zarejestrowanego użytkownika i 27 gości


Nie możesz tworzyć nowych tematów
Nie możesz odpowiadać w tematach
Nie możesz zmieniać swoich postów
Nie możesz usuwać swoich postów

Przejdź do:  
Chwała Ojcu i Synowi, i Duchowi Świętemu, jak była na początku, teraz i zawsze i na wieki wieków. Amen.
Czytając to Forum DDN, wyrażam swoją Miłość do Maryi i Jezusa Chrystusa, wierząc w Jego Wszechmoc i Miłosierdzie.

"Od Prawdy zależy przyszłość naszej Ojczyzny" - święty Jan Paweł II

Sanktuarium Matki Bożej Kębelskiej w Wąwolnicy Jezu Ufam Tobie!