BÓG - ZEGAR SŁONECZNY

Pewien wschodni monarcha przywiózł z podróży na Zachód słoneczny zegar.
Jego ludzie nie potrafili jednak jeszcze rozpoznawać godzin.
Przywieziony im prezent zupełnie przemienił życie mieszkańców królestwa.
Wszyscy poddani bardzo szybko nauczyli się dzielić dzień na godziny, z radością patrzyli na zegar i odmierzali sobie czas.
Stali się punktualni, porządni, staranni, można było polegać na ich słowie.
I tak w przeciągu kilku lat zaskarbili sobie pieniądze i dobrobyt.
Jednak monarcha umarł, a jego dobrzy i szczęśliwi poddani postanowili wznieść mu pomnik.
Ponieważ zegar słoneczny stał się dla nich symbolem dobra i źródłem dobrobytu, zdecydowali również, że umieszczą go w świątyni przykrytej złotą kopułą.
Kiedy świątynia była już gotowa i kopuła zawisła nad zegarem, okazało się, że promienie słoneczne nie miały możliwości, aby do niego dotrzeć.
Mały promień światła, dzięki któremu powstawał cień, który był odbiciem słońca, zniknął bezpowrotnie, a wraz z nim przestał istnieć również czas.
Niektórzy mieszkańcy znowu zaczęli być niepunktualni, inni mało dokładni, a jeszcze innym przestało na czymkolwiek zależeć.
Każdy robił co chciał, bez zwracania uwagi na to co robili inni.
Całe królestwo pogrążyło się znów w niedostatku.

Czy i my, nie robimy dziś tego samego.
Staramy się zamknąć Boga w czymś w rodzaju muzeum, albo czynimy z Niego jedynie stróża cmentarza?


Autor nieznany – zebrał ks. Antoni Wac